Πολλά παιδάκια χρησιμοποιούν την πιπίλα ή πιπιλάνε το δάχτυλό τους, για να χαλαρώσουν και να ηρεμήσουν. Κάποια άλλα το χρησιμοποιούν σαν μεταβατικό αντικείμενο, με σκοπό να διατηρηθούν σε ηρεμία κατά τη διάρκεια μιας νέας στρεσογόνας εμπειρίας.
Αν το παιδάκι, όμως, αρχίζει να παρουσιάζει δυσκολία στην παραγωγή του λόγου ή της ομιλίας, η χρήση της πιπίλας ή του δαχτύλου δεν θα το βοηθήσει. Όταν ένα παιδάκι ρουφά την πιπίλα ή πιπιλά το δάχτυλό του τότε «κλειδώνει» το στόμα του σε μια μη φυσιολογική θέση, κάνοντας έτσι πολύ δύσκολη τη φυσιολογική μυϊκή ανάπτυξη των χειλιών και της γλώσσας.

Αν το παιδάκι τώρα αρχίζει να λέει τις πρώτες του κουβεντούλες και μιλά με την πιπίλα ή το δάχτυλό μέσα στο στόμα, τότε περιορίζονται οι ευκαιρίες για να μιλήσει, η ομιλία του ακούγεται αλλοιωμένη και η γλώσσα του πλατειάζει πολύ όταν βρίσκεται σε ανάπαυση ή σε λειτουργία. Σε κάποιες περιπτώσεις, η χρήση της πιπίλας ή το πιπίλισμα του δαχτύλου μπορεί να οδηγήσει τη γλώσσα να σπρώχνει τους άνω και κάτω κοπτήρες. Απο εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα με την οδοντική σύγκλιση και με την αλλοιωμένη παραγωγή των συριστικών οδοντικών ήχων («σ», «ζ», «τς», «ξ», «ψ»).

 
Καλό είναι λοιπόν από νωρίς να αναγνωρίσουμε για ποιο λόγο ένα παιδί έχει ανάγκη την πιπίλα ή το δάχτυλο μέσα στο στόμα του και να διακόψουμε αυτή τη συνήθεια το συντομότερο δυνατό.