Κάθε χρόνο, περίπου 2 στα 1000 βρέφη γεννιούνται με Εγκεφαλική Παράλυση. Εκτός από την κινητική αναπηρία, τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν διαταραχές στην αντιληπτική και γνωστική τους ανάπτυξη καθώς και δυσκολίες στην ομιλία, τη σίτιση και την κατάποση.
Η συνηθέστερη διαταραχή λόγου στα παιδιά με Εγκεφαλική Παράλυση είναι η δυσαρθρία. Τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν δυσκολίες στην κανονική ροή του λόγου, στην αναπνοή και στο εύρος κίνησης των οργάνων της στοματικής κοιλότητας.
Επίσης, συχνά παρουσιάζεται δυσκολία κατά τη σίτιση και την κατάποση με συνέπεια δυσκολίες στη πρόσληψη τροφής. Τα προβλήματα σίτισης εμφανίζονται με τη γέννηση του παιδιού. Αργότερα, οι διαταραχές στη γενικότερη κινητικότητα του παιδιού, σε συνδυασμό με την παραμονή των αρχέγονων στοματοκινητικών αντανακλαστικών, δυσχεραίνουν τη μετάβαση στην αυτόνομη σίτιση. Με την ανάπτυξη του παιδιού παρουσιάζονται διαταραχές στο λόγο και την ομιλία. Τα προβλήματα στον κινητικό έλεγχο και η υιοθέτηση λανθασμένων κινητικών προτύπων οδηγούν σε επιμέρους δυσκολίες όπως:
- Δυσλειτουργία στην κινητικότητα της γλώσσας, των χειλιών και της γνάθου.
- Σιελόρροια.
- Αδυναμία των αναπνευστικών μυών και απώλεια του μυϊκού ελέγχου κατά τη διάρκεια της ομιλίας.
- Δυσφωνία, λόγω πίεσης των φωνητικών χορδών.
- Αλλοιώσεις στη δομή της οδοντοστοιχίας.
- Μειωμένο ρεπερτόριο στην παραγωγή φθόγγων.
Οι δυσκολίες αυτές ποικίλουν σε εμφάνιση και ένταση, ανάλογα με τον τύπο της Εγκεφαλικής Παράλυσης.
Ο λογοθεραπευτής καλείται να αξιολογήσει και να εντοπίσει τις επιμέρους δυσκολίες, καθώς και στον σχεδιασμό ενός εξατομικευμένου προγράμματος αποκατάστασης.
Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει:
- Ασκήσεις ενδυνάμωσης των οργάνων της στοματικής κοιλότητας.
- Αντιμετώπιση των φωνολογικών διαταραχών.
- Διαχείριση των μαθησιακών δυσκολιών.
- Τεχνικές ελέγχου της στάσης και της ακούσιας κινητικότητας.
- Πρακτικές συμβουλές προς τους γονείς για τη διευκόλυνση της σίτισης του παιδιού.
Η συνεργασία του λογοθεραπευτή με την οικογένεια του παιδιού καθώς και με τους υπόλοιπους θεραπευτές και γιατρούς που παρακολουθούν το παιδί, κρίνεται απαραίτητη για να υπάρξει η καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση στις δυσκολίες του.