Το φαινόμενο της διαταραγμένης άρθρωσης είναι αρκετά συχνό σε παιδιά μικρής ηλικίας. Κάνουμε λόγο για μια περίπτωση αρθρωτικής διαταραχής αν υποθέσουμε οτι τόσο το νοητικό δυναμικό όσο και η γλωσσική και νευρολογική εξέλιξη του παιδιού είναι φυσιολοκές. Η αρθρωτική διαταραχή μπορεί να είναι ελαφράς, μέτριας ή ακόμη και σοβαρής μορφής.

    Ο γονιός παρατηρεί διάφορες αλλαγές στο παιδί του καθώς αυτό αναπτύσσεται όχι μόνο σε σωματικό αλλά και σε νοητικό επίπεδο. Κατά κύριο λόγο, ένας γονιός διαπιστώνει οτι μήνα με το μήνα το παιδί του ψηλώνει, παίρνει βάρος, αναπτύσσεται και ωριμάζει συμπεριφοριστικά. Σταδιακά λοιπόν αρχίζει να αλλάζει και η ομιλία του. Τι συμβαίνει όμως όταν περνά ένα εύλογο χρονικό διάστημα και η ομιλία του παιδιού δεν σημειώνει κάποια εξέλιξη αλλά παραμένει ακόμη μερικώς ή ολικώς ακατάληπτη όπως όταν ήταν πιο μικρό;

            Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται διαταραχή άρθρωσης και απαντάται συχνά σε παιδιά μικρής ηλικίας. Ένα άτομο, που εμφανίζει διαταραχή άρθρωσης, δυσκολεύεται στην παραγωγή και σύνθεση των φωνημάτων σε λέξεις. Κύρια χαρακτηριστικά του φαινομένου σε αυθόρμητη ομιλία είναι τα παρακάτω:

• Παράλειψη: ένας ήχος παραλείπεται ολοκληρωτικά τόσο σε επίπεδο λέξης όσο και σε επίπεδο πρότασης (π.χ. «ρόδα» → «όδα»)
• Αντικατάσταση: ένας ήχος αντικαθίσταται απο έναν άλλον (π.χ. «ρόδα»→ «λόδα»)
• Αλλοίωση: ένας ήχος παράγεται αλλοιωμένος στην προσπάθεια να τοποθετηθεί σωστά μέσα στη λέξη
• Επένθεση: ένας ήχος ή συλλαβή τοποθετείται μέσα στη λέξη (π.χ. «τρομπόνι» → «τορομπόνι»)

     Οι διαταραχές άρθρωσης πηγάζουν απο τη δυσκολία στην ακουστική διάκριση των λεπτών χαρακτηριστικών στοιχείων των ήχων που τους κάνουν να διαφέρουν, αλλά έχουν είτε κοινό τόπο ή τρόπο άρθρωσης. Το ενδεχόμενο ύπαρξης βαρηκοϊας, νοητικής υστέρησης ή γλωσσικής διαταραχής μπορεί να κάνει πιο δυσκατάληπτη την ομιλία του παιδιού. Η έγκαιρη διάγνωση της διαταραχής και ένταξη του ατόμου σε πρόγραμμα αποκατάστασης είναι η σοφότερη λύση για την αποφυγή ύπαρξης εμποδίων στη συνολική του ανάπτυξη.