Γλωσσική Εξελικτική Διαταταχή

Γλωσσική-Εξελικτική-Διαταταχή

Γλωσσική Εξελικτική Διαταταχή

Ένα παιδί με  Γλωσσική Εξελικτική Διαταραχή μαθαίνει τη γλώσσα με το ίδιο τρόπο όπως οι συνομήλικοί του αλλά με πιο αργό ρυθμό. Για παράδειγμα, ένα παιδί με τυπική ανάπτυξη λέει τις πρώτες του λέξεις σε ηλικία 10 – 12 μηνών, πλουτίζει το λεξιλόγιό του μέχρι 18 μηνών, σχηματίζει φράσεις 2 λέξεων σε ηλικία 18 – 20 μηνών, 3 λέξεων μέχρι 24 μηνών  και 36 μηνών προτάσεις 3 – 4 λέξεων. Μέχρι το πέμπτο έτος ζωής, τα παιδιά έχουν μάθει το 90% της γραμματικής που θα τους χρειαστεί στη μετέπειτα ζωή τους. 

    Αυτά τα παιδιά μπορεί να έχουν φυσιολογική νοημοσύνη, ή να συνυπάρχει νοητική καθυστέρηση. Η Γλωσσσική Εξελικτική Διαταραχή μπορεί να είναι κληρονομική ή γενετική όταν δεν συνυπάρχει νοητική υστέρηση ή κάποια άλλη αναπηρία. Επίσης, μπορεί να είναι αποτέλεσμα βαρηκοϊας.

     Τα παιδιά με μέτρια ή σοβαρή Γλωσσική Εξελικτική Διαταραχή παρουσιάζουν καθυστέρηση στα πρώιμα σημαντικά βήματα ανάπτυξης όπως και δυσκολίες στην εκμάθηση της γλώσσας στο σχολείο (εμπλουτισμός λεξιλογίου, συλλαβισμός, ανάγνωση, γραφή). Αυτά τα παιδιά μπορεί να καταφέρουν να ξεπεράσουν μόνα τους τις δυσκολίες τους και να “φτάσουν” το επίπεδοτων συνομηλίκων τους. Παρόλ’ αυτά σε περιπτώσεις μέτριας και σοβαρής Γλωσσικής Εξελικτικής Διαταραχής προτείνεται το παιδί να κάνει Λογοθεραπεία, με σκοπό να ενταχθεί πιο ομαλά στο σχολικό περιβάλλον και να ανταπεξέλθει στις σχολικές απαιτήσεις.

     Κάποια παιδιά με ήπια ή “κρυφή” γλωσσική διαταραχή ενδέχεται να παρουσιάσουν μαθησιακές, όταν φτάσουν στο Δημοτικό (π.χ. δυσκολίες στην ανάγνωση). Επίσης, οι δυσκολίες κάποιων παιδιών μπορεί να φαίνεται οτι έχουν ξεπεραστεί αν έχουν παρακολουθήσει Λογοθεραπεία στα πρώτα νηπιακά χρόνια αλλά να επανεμφανίσουν στο Δημοτικό. Επίσης, συχνά εμφανίζουν δυσκολίες και στην κοινωνική τους συναναστροφή με συνομηλίκους, εκδηλώνοντας δυσκολία να στηρίξουν την άποψή τους πάνω σε ένα θέμα, να καταλάβουν ένα αστείο ή ένα ανέκδοτο ή ακόμα και να διατηρούν το ίδιο θέμα συζήτησης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως τα παιδιά παραγκωνίζονται απο τους συμμαθητές τους και περιθωριοποιούνται. Τότε, αρχίζουν να νοιώθουν έντονη συναισθηματική φόρτιση και μπορεί να συμπεριφερθούν ανάρμοστα προς τους κοινωνικούς κανόνες.

πηγή: www.nidcd.nih.gov